Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Του χωριου, τα καμώματα...


Μεγάλωσα, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι, στη Τσιμεντούπολη που τη λένε-ακόμα- Αθήνα.
Η νοσταλγία του χωριού όμως, ήταν πάντα ζωντανή μέσα μου… Πήγαινα μόνο τα καλοκαίρια & με περιορισμούς (στον τόπο & το χρόνο). Παρ’όλ’αυτά, κάθε φορά γέμιζα την καρδιά μου με εικόνες & συναισθήματα… Και αυτό ήταν που χρειαζόμουν πραγματικά! Μεγαλώνοντας βρέθηκα σε διάφορα μέρη & η εποχή δε με απασχολούσε πια. Είχα την τύχη να βρεθώ 2-3 φορές σε μαχαλά- πηγαδάκι(κυρίως γυναικών). Και  αφού έζησα το χωριό αρκετά & το γνώρισα(παραγνωριστήκαμε για την ακρίβεια)… Άρχισε τα γνωστά καμώματα… Καταστάσεις & νοοτροπίες που το είναι μου δεν αντέχει! Ένιωθα ότι φταίω που δε γεννήθηκα άντρας, μιας και η λέξη γυναίκα δεν είναι συνώνυμη με τον άνθρωπο. Και αφού μου ήταν αδύνατο να συμβιβαστώ με τη φύση μου… Δε μπορούσα να συμβιβαστώ & με τη λογική του: Και τι έγινε που ο αδερφός τον αδερφό σκοτώνει; Τι πειράζει που ο παππούς ασελγεί στην ανήλικη εγγονή του; Και οι γονείς που καταστρέφουν τη ζωή των παιδιών τους;… Αν δεν το μάθει το χωριό, όλα καλά! Δε συνέβη τίποτα! Έλα όμως, που συνήθως υπάρχει μια κουτσομπόλα γειτόνισσα- χασομέρισσα- γλωσσού, που έχει στήσει αυτί πίσω από την κουρτίνα του παραθύρου της! Τελικά ισχύει το… Ουδέν κρυπτόν υπό το μάτι της γειτόνισσας! Αφού την επόμενη μέρα το έχει μάθει το μισό χωριό(κι αυτό γιατί δεν πρόλαβε να ενημερώσει & το άλλο μισό). Τώρα αν είσαι άτυχος & το χωριό σου είναι μικρό… Καλύτερα να βρεις μέρος να κρυφτείς! Και αν δε βρεις καμιά καλή κρυψώνα… Υπάρχει η λύση της πόλης, όπου θα είσαι… Άγνωστος μεταξύ αγνώστων.