Σαν τη βροχή...

Χειμώνιασε και ξαφνικά το τοπίο γύρω μου άλλαξε…

Το γαλάζιο τ’ ουρανού, διαδέχονται τώρα οι γκρίζες αποχρώσεις από τα σύννεφα που τον ζωγραφίζουν… Και μαζί μ’ εκείνον, μοιάζει να ζωγραφίζουν κι εμένα!

Προσπαθώ να καταλαγιάσω λίγο τη φόρα τους- καθώς μπαίνουν στη ψυχή μου & της δίνουν τη μορφή- το σχήμα τους… Νιώθω λοιπόν, σα να κόβω την έμπνευση ενός καλλιτέχνη.
Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς!!! Αν τα αφήσω ανεξέλεγκτα, θα συνεπάρουν το είναι μου…
Και θα χαθώ!!! Αφήνομαι λοιπόν να με παρασύρουν, μέχρι το σημείο που θέλω εγώ…
Μέχρι εκεί που νιώθω ασφαλής! Μέχρι την άκρη του ονείρου… Ίσα~ ίσα να πάρω λίγο χρώμα για να το βάλω στη ζωή μου. Η παλέτα του ονείρου έχει πάνω της πανέμορφα χρώματα! Αφού διαλέξω λοιπόν το δικό μου χρώμα… Θα επιστρέψω…
Το Ακρόνειρο όμως θα είναι εκεί & θα με περιμένει! Μέχρι την επόμενη φορά, που θα κυλήσω από κάποιο σύννεφο… Σαν τη βροχή!

Χαμένος... στη μαμ-ύχλη!

Βγήκα κυνήγι γι’ άλλη μια φορά… Αντί για μάγισσες ή νεράιδες όμως…
Θα μαζέψω μαμάδες! Όχι οποιεσδήποτε μαμάδες όμως- αν & λίγο ή πολύ μοιάζουν μεταξύ τους-, θα μαζέψω αγορομαμάδες. Πρόκειται για συγκεκριμένο είδος μαμάς, που έχουν
τ’ αγόρια τους πάνω απ’ όλα… Μη βρέξει & μη στάξει- που λένε. Και τα’ αγοράκια τους…
που μεγάλωσαν στα πούπουλα… Έγιναν άντρες! Τι κρίμα… αφού θα προτιμούσαν  να μείνουν μόνιμα, εκείνα τα μικρά κρεμασμένα απ’τη φούστα τους αντράκια. Δεν τους αρέσει καθόλου η ιδέα. Έτσι, κάνουν ότι μπορούν για να καθυστερήσουν την κατά τα’ άλλα φυσιολογική αυτή ανάπτυξη… Κάποιες φορές το πετυχαίνουν, κάποιες όχι.
Τις περισσότερες φορές όμως, η ζωή του γιου τους πηγαίνει στράφι, αφού… δε μπορεί να χαλάσει χατίρι στη μαμάκα! Και ψάχνει μια κοπέλα να της μοιάζει ή να την εγκρίνει η ίδια.
Το τελευταίο φαντάζει σχεδόν αδύνατον & η ελπίδα να βρει μια σύντροφο που να του ταιριάζει μηδαμινή… Δε θα τον αφήσει η μαμά! Αλλιώς κινδυνεύει να τον χάσει.
Είναι προτιμότερο λοιπόν, να χάσει τα νιάτα του & όταν μεγαλώσει αρκετά- ποτέ δηλαδή- τότε βλέπουμε… Θα μεγαλώσουν πρώτα οι μαμάδες & όταν νιώσουν την ανάγκη για εγγονάκι- καινούργιο παιχνιδάκι- θ’ αρχίσουν τις πιέσεις! Με λίγα λόγια, κι εκείνες δε ξέρουν τι θέλουν! Να τους αφήσουν να κάνουν οικογένεια ή όχι. Και το διχασμένο αυτό συναίσθημα περνάει & στο παιδί τους… Δε ξέρει αν θέλει να ζήσει ή όχι…
Βρίσκεται σε σύγχυση! Μια σύγχυση που τον  οδηγεί στο πουθενά με φόρα... Ασυγκράτητη! Θα γίνω καλή νεράιδα του παραμυθιού λοιπόν & θα φτιάξω μια ομίχλη- αντίδοτο στις μαμάδες- παίρνοντας κάτι από εκείνες(ίσως μια ανάμνηση). Και όταν τη φτιάξω, θα καλύπτω μ’αυτή τα αγόρια, για να μην τα βρουν… Έτσι θα μπορούν να ζήσουν όπως θέλουν τη ζωή τους. Αρκεί να μείνουν… Χαμένοι στη μαμ-ύχλη!