Μη πετάξεις ποτέ...

Μην πετάξεις ποτέ, με δανεικά φτερά... πλάσε τον κόσμο & τα όνειρά σου, απλά... 

όπως ένα παιδί... & ακολούθησέ τα μέχρι εκείνη, την πολύχρωμη άκρη...

αυτή η άκρη η μαγική... σε πάει παντού & πουθενά...

είναι του μυαλού ο μπερδεμένος ταξιδιώτης, που γυρεύει ουρανό...

είναι της τρέλας η πιο καλή παρέα & χορός μυστικός...

που σε μαγεύει & σε γητεύει σαν ανάσα ζεστός...

οπλοφορώντας τη θέλησή σου, βγες προς το φως…

κι ο φόβος θα γίνει φίλος καλός…

θα σε οδηγήσει σε μονοπάτια αβάδιστα, τόπους αλλόκοτους…

που δεν ταιριάζουν διόλου στους δειλότροπους…

σ’ αυτούς που το φεγγάρι έχουν προδώσει & του ζητάνε τώρα να τους σώσει…

από της μοίρας τους τη μαργαρίτα κι όλα τους μοιάζουν τάχα ίδια…

που όλο παλεύουν να ξεφύγουν κι όλο στον ίσκιο τους καταλήγουν…

μα εσύ αν θέλεις κράτα αυτό… έχε τα’ αστέρια για οδηγό…

και της καρδιάς σου τη φωτιά, να σε ζεσταίνει στην παγωνιά…

κι όταν όλα δείχνουν να έχουν χαθεί, εσύ να κάνεις πάντα γιορτή…

και είναι σίγουρο ως την αυγή, πως η ελπίδα θα’ χει φανεί…

Παιχνιδοδαγκώματα...

Μια όμορφη & βροχερή ημέρα… Είπα ν’ακολουθήσω τη μελαγχωλία μου & να κάνω μια βόλτα. Στη γωνιά του δρόμου όμως, με περίμενε μια παράξενη εμπειρεία. Συνήθως, στις βόλτες μου πιάνω φιλίες μεκάθε ζωντανό οργανισμό… Κυρίως τετράποδα γλυκήτατα πλασματάκια, που το μόνο που θέλουν είναι λίγο φαγητό, νερό & δε λένε ποτέ όχι σε μερικά χαδάκια. Έτσι, στο πάρκο κοντά στο σπίτι μου, συνάντησα έναν παλιό γνώριμο… Ένα μαύρο, αδέσποτης φύσης & σκυλίσιας ράτσας φίλο, που με ακολουθούσε αργά με την παρέα του. Λίγο πιο κάτω, μερικά μέτρα από τη στάση, είδα το λεωφορείο & αποφάσησα να τρέξω να το προλάβω. Τότε, ξαφνικά, αισθάνομαι κάτι να με τραβάει απ’το πατζάκι & χάνω την ισορροπία μου. Δε χρειάστηκε πολύ, για να καταλάβω πως ο αλανιάρης φίλος μου, ήθελε να με κρατήσει κοντά του. Θα ήθελα πολύ, να μην αναλώνομαι στην καθημερινότητα & να έχω στη διάθεσή μου το χρόνο να μείνω μαζί του & να παίξουμε… Ποιος ξέρει; Ίσως και να τον έχω… Ίσως τον  αποκτήσω… Στο μέλλον!