Μια όμορφη & βροχερή ημέρα… Είπα ν’ακολουθήσω τη μελαγχωλία μου & να κάνω μια βόλτα. Στη γωνιά του δρόμου όμως, με περίμενε μια παράξενη εμπειρεία. Συνήθως, στις βόλτες μου πιάνω φιλίες μεκάθε ζωντανό οργανισμό… Κυρίως τετράποδα γλυκήτατα πλασματάκια, που το μόνο που θέλουν είναι λίγο φαγητό, νερό & δε λένε ποτέ όχι σε μερικά χαδάκια. Έτσι, στο πάρκο κοντά στο σπίτι μου, συνάντησα έναν παλιό γνώριμο… Ένα μαύρο, αδέσποτης φύσης & σκυλίσιας ράτσας φίλο, που με ακολουθούσε αργά με την παρέα του. Λίγο πιο κάτω, μερικά μέτρα από τη στάση, είδα το λεωφορείο & αποφάσησα να τρέξω να το προλάβω. Τότε, ξαφνικά, αισθάνομαι κάτι να με τραβάει απ’το πατζάκι & χάνω την ισορροπία μου. Δε χρειάστηκε πολύ, για να καταλάβω πως ο αλανιάρης φίλος μου, ήθελε να με κρατήσει κοντά του. Θα ήθελα πολύ, να μην αναλώνομαι στην καθημερινότητα & να έχω στη διάθεσή μου το χρόνο να μείνω μαζί του & να παίξουμε… Ποιος ξέρει; Ίσως και να τον έχω… Ίσως τον αποκτήσω… Στο μέλλον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου