Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Ο κλέψας... του κλέψαντος!

Όλοι, λίγο- πολύ έχουμε χάσει κάτι δικό μας(κάτι αγαπημένο…). Η απώλεια είναι κι αυτή μέσα στη ζωή. Τι γίνεται όμως, όταν γνωρίζεις ότι κάτι που έχασες το πήρε ο… (τάδε);
Να του το ζητήσεις; Δεν πρόκειται να παραδεχτεί ότι το πήρε… Χωρίς αποδείξεις, δεν κάνεις τίποτα! Αλλά και αποδείξεις να έχεις, είναι ικανός να σε βγάλει τρελό ή να σου πει πως δεν έχει ιδέα πως βρέθηκε σπίτι του αυτό που έχασες… Μάλλον θα πήρε τα πόδια του- ή αν δεν είχε, θα έβγαλε πόδια- και θα πήγε μόνο του! Και φυσικά, δεν έχει καμία σημασία τι ήταν αυτό που χάθηκε ή η αξία του(υλική ή συναισθηματική). Το θέμα είναι ότι γυάλιζε και αφού η αντανάκλαση του χτύπησε στο μάτι του άλλου… Σε κάθε περίπτωση, δε θα βγάλεις άκρη! Αν τύχει βέβαια να δεις τα κλεμμένα, μπαίνεις σε δίλημμα… Να τα πάρω; Κι αν τα πάρω, θα είμαι κλέφτης; Δε ξέρω αν θεωρείται κλεψιά, το να πάρεις- από τον κλέφτη-
αυτό που σου έκλεψε… Ούτε ποιος απ’ τους δύο είναι ο κλέφτης στην πραγματικότητα. Αυτό που ξέρω είναι ότι με τέτοιου είδους ανθρώπους, το μόνο που σε σώζει είναι το σοφό… Ο κλέψας του κλέψαντος!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου